Paborito kong lugar ang baguio, once a year nagpupunta ako dito at masama ang loob ko kapag pumalya ako ng pag-akyat dito. Everytime na pupunta ako dito dumidiretso agad ako sa baguio cathedral at nananalangin, panatag ang kalooban ko kapag nandito ako, pakiramdam ko kasi kaharap ko lang ang diyos. Napakatahimik at maaliwalas, napakasarap huminga. Pagkatapos kong manalangin dahan dahan akong maglalakad palabas, ninanamnam kong mabuti ang malamig na simoy ng hangin, hayyy... napakasarap sa pakiramdam. Kung mayaman lang ako at magkaron ng pagkakataon na magkaron ng bahay sa lugar na ito, nanaisin kong dito na tumanda at bawian ng buhay. Minsan akong nadukutan ng cellphone dito, ang iyak ko nun dahil naputol ang komunikasyon ko sa taong dahilan ng pagpunta ko doon, naputol ng hindi ko pa natatanggap ang sagot niya bilang impormasyon kung saan at anong oras kami magkikita, para akong binagsakan ng langit at lupa ng mga sandaling yun.
Mabuti na lang at hindi nawala ang wallet ko, wala na akong magawa kundi ituloy ang aking paglalakad patungo sa bahaging yun ng burnham park. Nang dumilim ay naglakad akong muli sa kahabaan ng session road at naghanap.ng murang kwartong matutuluyan. Habang nagpapahinga ay laking panghihinayang ko sa cellphone na nawala, kung nasabi lang sana niya agad ang kinaroroonan niya ay sa magandang kwarto sana ako nakahiga ngayon....
